Φωτια στο Μοναστηρι 23 Ιουλίου 2016

Το Μοναστηρι αναστηλωθηκε μετα απο ενεργειες ενεργων πολιτων και με χρηματα της πολιτειας
Η φωτογραφια ειναι απο το καλοκαιρι του 1991 σε εκδηλωση για την αναστηλωση της Μονης που διοργανωσαν οι παρακατω φορεις και ο πολιτιστικος συλλογος Διδυμων  Διακρινονται ο τοτε Δημαρχος κ Κωστελενος ο Βασιλης Λαδας ο ομιλητης κ Μαλτεζος και πολλοι -ες πολιτες απο την Ερμιονιδα το Ναυπλιο και το Αργος.

Εφημεριδα Παλομος της Αργολιδας 26 Μαιου 1992

Απο τοτε ομως που αρχισε να υπαρχει ξανα το αναστηλωμενο μοναστηρι ενδιαφερθηκε η εκκλησια μπηκε μοναχος, επιασε φωτια (γιατι εφ οσον το μερος κατοικειται δεν υπαρχει πυρασφαλεια;) και καηκαν σημαντικα στοιχεια απο το εσωτερικο, τωρα θελουν και εικοσι στρεμματα να εχουν εκκλησιαστικη ιδιοκτησια .Γιατι; Τους ιερεις τους μισθοδοτει το κρατος.Γιατι χρειαζονται εικοσι στρεμματα στο Μπεντενι;



Φωτια

Στις φλόγες τυλίχτηκε ο ναός του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος βρίσκεται στο εσωτερικό της Μονής Αυγού στην Ερμιονίδα Αργολίδας.Η πυρκαγιά εκδηλώθηκε γύρω στις 9.15 την νύχτα και έγινε αντιληπτή από τον μοναχό που μονάζει στον οικίσκο της Μονής τις 20 τελευταίες μέρες. Πριν είκοσι πέντε μέρες με τις ενέργειες του ιερέα Διδύμων, του Δημάρχου Σφυρή, του Αντιδημάρχου Αποστόλου του Προέδρου της Κοινότητας Σπανού και του Αντ/χου κ. Αντωνόπουλου η Μονή απέκτησε νερό και σώθηκε καθώς η πρόσβαση των πυροσβεστικών ήταν πολύ δύσκολη. Από την πυρκαγιά σύμφωνα με πληροφορίες κάηκε μεγάλο τμήμα της σκεπής ενώ φθορές έχουν προκληθεί και στο εσωτερικό του 

Φωτια 

Εκδηλώθηκε στον Ναό του Αγίου Δημητρίου χθες γύρο στις 9.15 το βράδυ και έγινε αντιληπτή από τον Μοναχό Γεώργιο που εδώ και λίγο καιρό μονάζει στην Μονή.

Ειδοποιήθηκε αμέσως ο Διοικητής της Μονής π. Κοσμάς Κωσταντινίδης ο οποίος άμεσα ειδοποίησε μεταξύ άλλων και τον Πάνο.

Ο οποίος εκείνη την στιγμή βρισκόταν στην γεώτρηση Μοριάρη, 5 λεπτά από την Μονή. Είχε αντικαταστήσει κάποιο λάστιχο στην εκεί γεώτρηση και είχε το παλιό φορτωμένο στο φορτηγάκι.

Αυτή η σύμπτωση ήταν σωτήρια αφού το νερό που έχει η Μονή είναι μια μικρή πλαστική δεξαμενή και μια σωλήνα που φθάνει μέχρι την αυλή.

Το παλιό λάστιχο χρησιμοποιήθηκε για πρόχειρη επέκταση και έτσι έφθασε νερό στην εστία της φωτιάς.

Εδώ πρέπει να αναφερθεί η μέχρι αυτοθυσίας βοήθεια οικογένειας Γάλλων. Ο σύζυγος, μούσκεμα, κρατούσε σταθερή την πρόχειρη επέκταση και τα δύο κοριτσάκια τους με φακούς προσπαθούσαν να βοηθήσουν όσους επιχειρούσαν την κατάσβεση.

Ως προς τις ζημιές τώρα αυτές περιορίστηκαν μόνο στον χώρο του Ναού, κάηκε ό,τι ξύλινο, Τέμπλο, Στασίδια, Αναλόγιο, ….

Να σημειωθεί ότι ο Διοικητής της Μονής αμέσως με την ανάληψη των καθηκόντων του και από τον φόβο των κλοπών/λεηλασιών είχε απομακρύνει όλα τα μεταφερόμενα κειμήλια, εικόνες κλπ.

Σεπτεμβρης 2019

Μεγάλο πρόβλημα … η  λάθος ενημέρωση του Πάνου

Στην ανοικτή συνεδρίαση του Κοινοτικού Συμβουλίου μίλησε και ο Πάνος.
Όπως με πληροφόρησαν είπε, περίπου τα εξής.’ Το συγκεκριμμένο ακίνητο το έχτισαν οι καλόγηροι και ανέφερε επίσης ότι το ίδιο ακίνητο δεν δόθηκε σε κανέναν κατά την διανομή, αλλά, μαζί με άλλα, παρέμεινε στην διάθεση του ιδιοκτήτη.
Το αγροτεμάχιο αμπέλι είναι εξαιρετικό. Είναι σε πλαγιά, σε άγονη γενικά περιοχή, αλλά έχουν κατασκευασθεί πεζούλια και το έχουν καταστήσει με τα χρόνια, εξαιρετικό.
Τα άλλα όμως είναι ανακριβή.
Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά.
Τον Αύγουστο του 2014 συναντήσαμε τον Μητροπολίτη Εφραίμ στην Μονή Αγίων Αναργύρων. Δεν θυμάμαι ημερομηνία, θυμάμαι όμως ότι είχε έρθει στην Ερμιονίδα για τα εγκαίνια στο Αρτίκι και ότι σε λίγες μέρες αναλάμβανε καθήκοντα Δημάρχου ο Δ. Σφυρής.
Τότε ήταν που μας είπε ότι ήταν έτοιμος ο φάκελος για την επανίδρυση της Μονής αλλά δεν θα ξεκινούσε την διαδικασία γιατί ήθελε να αναλάβει καθήκοντα ο νέος Δήμαρχος, να τον ενημερώσει και να συζητήσει μαζί του την εξασφάλιση για την Μονή ενός χώρου της τάξεως των 20 στρεμμάτων. Ετσι ξεκινήσαμε, ο Πάνος και εγώ, να ψάχνουμε να βρούμε αυτόν τον χώρο.
Λίγες μέρες μετά, από την Πάτρα, είπα στον Πάνω για την διανομή και ότι ο σχετικός φάκελος ήταν στην Νομαρχία, στην τάδε υπηρεσία. Και ίσως από εκεί βρίσκαμε κάτι.
Δεν πήγαμε μαζί στην Νομαρχία, πήγε ο ίδιος με τον Διοικητή της Μονής. Ενημερώθηκαν, πήραν κάποια στοιχεία, μου τα έστειλε και μένα, και σε ένα από αυτά, σε έναν πίνακα διανομής, υπάρχει η αναφορά που ανέφερε στο Κοινοτικό Συμβούλιο, η ένδειξη δηλαδή  ‘παραμένει εις τον ιδιοκτήτη’.΄
Το έγγραφο αυτό είναι αναρτημένο στο τέλος του σχολίου.
Αποψή μου είναι ότι για το κτήμα αμπέλι, από την στιγμή που περιλαμβάνεται στην έκθεση της κ. Δρούζα, δεν μπορεί να υπάρχει άλλο έγγραφο στο οποίο να αναφέρεται ότι παραμένει στην ιδιοκτήτη.
Τότε, και αυτός και εγώ, θεωρήσαμε ότι ο ιδιοκτήτης που αναφέρει το έγγραφο είναι η Μονή και επομένως από εκεί θα μπορούσε να βρεθεί η έκταση που ζητούσε ο Μητροπολίτης.
Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι ο ιδιοκτήτης που αναφέρει το έγγραφο δεν είναι η Μονή αλλά το Ελληνικό Κράτος.
Ο λόγος είναι απλός. Το έγγραφο αυτό συντάχθηκε κάπου στα 1930.
Όμως τότε ιδιοκτήτης δεν ήταν η Μονή, αυτή είχε διαλυθεί έναν αιώνα πριν. Η περιουσία της είχε δημευθεί από τότε, ένα μέρος της είχε πουληθεί και για ό,τι είχε απομείνει είχε ξεκινήσει η διαδικασία της διανομής.
Επί πλέον την διανομή δεν την έκανε η Μονή.
Οι Διδυμιώτες, π.χ. οι παππούδες του Πάνου, πήραν χωράφια στην Πελεή, που τους τα παραχώρησε το Κράτος και όχι η Μονή. Το Κράτος μοίραζε και όχι η Μονή.
Για αυτά ενημέρωσα τον Πάνο, σταματήσαμε να ψάχνουμε να βρούμε τον χώρο από εκεί και έτσι προέκυψε η πρόταση που αναφέρει ο προηγούμενος πρόεδρος Κ. Σπανός.
Να σημειώσω ότι με την πρόταση αυτή συμφώνησα τότε, συμφωνώ και τώρα.
Και να συμπληρώσω ακόμη ότι ο Κ. Σπανός γνωρίζει ότι περιουσία της Κοινότητας δεν μπορεί να μεταβιβασθεί. Κάποια ανάλογη προσπάθεια που έγινε στον Δήμο μας την ακύρωσε η Αποκεντρωμένη Διοίκηση., με αναφορά σε ευθύνες που μπορεί να καταλογισθούν.
Αλλά για αυτά σε επόμενο σχόλιο.
Δείτε το έγγραφο

H ονομασια της Μονης

Στο εξαντλημένο βιβλίο της Γιόνα Μικέ Παιδούση "Τα παιδια της σπηλιάς " εκδοσεις Κερδος 1978 και στις σελίδες 11-12 αναφερεται.
1.Οταν χτιζόταν το μαναστήρι οι μαστόροι εχαναν συνεχώς τα εργαλεία τους. Αλλού τα αφηναν και αλλου τα βρίσκαν. Δεν ξέραν του Αγίου την βουλή.Πήραν λοιπόν ενα αυγο και το απόλυσαν  απ την κορφη του βράχου και κείνο έπεσε γερό σε ενα πλατωματάκι εκεί απανω στον γκρεμό.

Αυτό ηταν το σημάδι για το που ηθελε ο Αγιος την εκκλησιά.Γι αυτό το ειπαν μοναστήρι τ αυγού και εβαλαν ενα πέτρινο αυγό στην σκέπαση της εκκλησιάς του.
( Σημ.Σήμερα αυγό δεν υπάρχει αλλα θα μπορούσε να μπεί μια πινακίδα με τους θρύλους και ενα μαρμάρινο αυγό στον περίβολλο.)
2.Ειτουνε λέει μια βλάχα που ειχε αρρωστο μοναχοπαίδι.Το φερε με πίστη στο μαναστήρι και το πέταξε απο την κορφη του βράχου κι αν ο αγιος ηθελε να κάμει θάμα θα το σωζε.Πέφτει το παιδί μπροστά στην εκκλησιά διχως να πάθει τίποτα και απο τότε εγινε καλά.

 

3.Μια χήρα απ το Δίδυμο ειχε ενα μονακριβο παιδί αλλα αρρωστο.Το ταξε στον αγιο να γιάνει το παιδί και μετά να το πάει στο μοναστήρι να το υπηρετεί.Γινοταν καλυτερα σιγα σιγα και  το πήγε στο μοναστήρι. Μετα απο λίγο εχάθει το παιδί.Την  νύχτα ακούει ο ηγούμενος φωνή μεσα στον υπνο του Τρέχτε να πάρετε το παιδί στης Κατσουλιέρεζας το βράχο. Πεταγεται ο ηγούμενος στην ταράτσα και βλέπει  πιασμενο το παιδί σε μια κοκορετσιά.Το τραβήξανε με ενα σχοινι και θεωρηθηκε σημαδι πως το χρέος στον αγιο ξεπληρώθηκε και να το πάρει η μάνα του να φύγει.

 

Εκδρομη Φυσιολατρικης Δεκεμβρης 2013

http://fysiolatriki.blogspot.gr/2013/12/14-15122013_16.html

Σημαντικη πηγη για την μονη Αυγου

Ο ναός του Αγίου Δημητρίου (Αυγού) στα Δίδυμα της Ερμιονίδας

Μορφή αρχείου: PDF/Adobe Acrobat – Προβολή ως HTMLαπό Ν ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ – 1992

Μονη Αυγου

Περιπλανηση

Μηδεν νερο στο τριποταμο. Παρ ολες τις καταρακτωδεις βροχες το φαραγγι του Μπεντενιου καταξερο .

Ο Σελας ποταμος κοιμαται(Φως “Σέλας, ήλιος, ελλά = λαμπάδα”, σύμφωνα με τον Π. Χρήστου. Οι Σελλοί ή Ελλοί ήταν «ομηρική φυλή», η οποία «…εκπεμπόμενη εκ της Ηπείρου δια των διόδων της Πίνδου έδοσεν εις το νότιον τμήμα της Βαλκανικής το όνομα Ελλάς και εις τους κατοίκους το όνομα Έλληνες…» σύμφωνα με τον Κ. Φαλτάιτς.)

Και ομως (με βαση ποιες μετρησεις αφου δεν ειχαμε μετεωρολογικο σταθμο τοτε ) προγραμματιζεται λιγο ψηλοτερα στη Τζερτζελια μεγαλο φραγμα υδατο δεξαμενη που θα υδρευσει την Ερμιονιδα;

Θα βοηθουσε πολυ η δικτυακη δημοσιευση της μελετης για να καταλαβουμε και μεις οι πολιτες τι ακριβως προτεινουν οι επιστημονες.

Τελη Οκτωβρη βροχερο φθινοπωρο και σταγονα νερο.

Αν επιβεβαιωθουν τα στοιχεια που προβλεπουν αλλαγη του κλιματος λογω θερμοκηπιου καθε ποτε θα γεμιζει αυτη η δεξαμενη και για ποσο θα κρατα νερο.

Αν θελουμε να κανουμε κατι σωστο ας δουμε την φυση.

Μικρες λεκανες καθυστερησης της απορροης των ορμητικων νερων του χειμμαρου.Οι βροχες θα γινωνται ολο και λιγωτερες ολο και πιο τροπικες.

Βαθρες, λιμνες, καταρρακτες αυτο εχει στο φαραγγι αυτο να κανουμε και εμεις. Να μην επιβαρυνουμε τον πυθμενα του φαραγγιου σε ενα σημειο με μεγαλο βαρος που μπορει να προκαλεσει κατολισθησεις.

Να αφησουμε το νερο να συνεχισει το ταξιδι του μεχρι τα Ιρια. Αλλιως αυτο το μονοπατι των δεντρων αυτο το μοναδικο καταφυγιο ζωης θα πεθανει.

Το φαραγγι του Μπεντενιου ειναι ενα μοναδικο μνημειο φυσικης ομορφιας ενα ιστορικο μονοπατι (εδω τα συνορα Ερμιονιδας Επιδαυρου) ενα τοπιο αγριο με το μοναστηρι του 11 αιωνα να δεσποζει αγερωχο απομειναρι αλλοτινων καιρων κομματι της Βυζαντινης μας κληρονομιας. 2009

Το μοναστηρι που κινησεις πολιτων απο ολη την Αργολιδα συγκεντρωθηκαν διεκδικωντας την αναστηλωση του τo 1991 kai 1992.

Η φωτο ειναι απο την πρωτη συγκεντρωση με συμμετοχη συναγωνιστων απο την Αλλη προταση στο Ναυπλιο και Αργειτες καθως και πολιτες -σες απο την Ερμιονιδα.

Τοτε το μοναστηρι ηταν μισογκρεμισμενο και καθε μερα που περνουσε επεφτε κι αλλο

Σημερα ειναι ετσι

Τον επομενο χρονο 1992 ξαναβρεθηκαμε αλλα οχι ολοι.

Κατηφοριζοντας τον χωματοδρομο προς δυποταμο απο την Μονη Αυγου δοκιμασαμε ολοι (και ο σκυλος μας) Κουμαρα.

Σε ενα σημειο ειναι πολλες κουμαριες αλλα γενικα ολη η πλαγια ειναι καταφυτη απο κουμαριες.

Πιο κατω σε ενα πλατωμα βρηκαμε πολλους κιτρινους κροκους.

Μονο σε εκεινο το σημειο πουθενα αλλου. Αναμεσα τους και μια μεγαλη χελωνα.

Παντου στον δρομο σημαδια απο μικρα φυτοφαγα ζωακια , βοσκηση δεν υπαρχει αλλα τσουβαλια απο ζωοτροφες (προσφατα αλλα και παλιοτερα) ειναι ριγμενα στο πλαι του δρομου

Σε αλλο σημειο πολλοι ασπροι κροκοι.Εδαμε και εναν μωβ

Κατα τοπους ασπρες και κιτρινες μαργαριτες.

Ειδικος στα φυτα δεν ειμαι αλλα το μερος μου φαινεται φθινοπωρινος θησαυρος για τους φυσιολατρες.

Αν η εκκλησια θελει μπορει να διαμορφωσει τα κελια σε ξενωνες (ο ξενωνας απεναντι μπορει να γινει εστιατοριο για τους φιλοξενουμενους )και να τα διαθετει με πολυ μικρο αντιτιμο (οπως στα ορεινα καταφυγια) σε ομαδες φυσιολατρικες για περιηγηση.

Μια πολυ ωραια διαδρομη θα ειναι η καταβαση του φαραγγιου μεχρι την παραλια των Ιριων.

Ακομα πιστευω πως αν μαθουν το μερος λεσχες αναρηχητων απο ολο τον κσομο θα το ερωτευτουν.

Με λιγη οργανωση και το μερος θα γινει γνωστο στους καταλληλους ανθρωπους (περιπατητικους συλλογους -φυσιολατρες) και ενα μικρο εσοδο θα υπαρχει για την συντηρηση του μοναστηριου και μιας και θα ειναι κατοικισιμο εστω περιστασιακα θα μεινει συντηρημενο και δεν θα πανε χαμενα τα χρηματα που ξοδευτηκαν για την αναστηλωση.

Μια μικρη σημαντικη λεπτομερεια.Για να παει φως σε πεντε γλομπους εχουν στηθει αναμεσα στα δεντρα κολωνες και καλωδια που μεταφερουν ηλεκτρικο ρευνα στο μοναστηρι απο εκκλησια απεναντι στα Καρναζεικα.

Ειναι τοσο δυσκολο να καλυφθουν οι ενεργειακες αναγκες με φωτοβολταικα η μια μικρη ανεμογεννητρια ; Ειδαμε φετος το καλοκαιρι να ξεκινουν ξανα και ξανα φωτιες απο κολωνα της ΔΕΗ στην Χινιτσα.

Η καταστροφη αυτου του δασους για να αναψουν τρεις γλομποι δυο φορες τον χρονο θα ειναι πραγματικα λυπηρη.

Λιγο πριν το τελος του δρομου στην επιστροφη και πριν την δεξαμενη εχει πολλα μεγαλα λευκα μανιταρια http://en.wikipedia.org/wiki/Mushroom

http://laspistasteria.wordpress.com/2007/11/04/koumaro/

Οικογένεια: Ericaceae
Γένος: Arbutus
Είδος :Κουμαριά (Arbutus Unedo)
Έξω, το δέντρο είναι γνωστό ως: Strawberry Tree

Η κουμαριά είναι ένα από τα ωραιότερα φυτά της ελληνικής χλωρίδας. Είναι μεσογειακό είδος , αρκετά διαδεδομένο σε όλες τις χώρες της μεσογείου . Ακόμη υπάρχει στην Ιρλανδία ως ιθαγενές φυτό, (άλλα όχι στην Αγγλία).
Η κουμαριά αναπτύσσεται σε όλη την Ελλάδα στην ζώνη των αείφυλλων – πλατύφυλλων, που εκτείνεται μέχρι 1.000 μ. υψόμετρο. Την συναντάμε σε θαμνώνες και δάση, σε ξηρές και πετρώδεις πλαγιές.

Επειδή θεωρείτε άριστο καλλωπιστικό φυτό έχει μεταφερθεί σε όλο τον κόσμο. (Αμερική , Αυστραλία κ.λ.π.)
Είναι αειθαλές φυτό (δεν ρίχνει ποτέ τα φύλλα της) στην Ελλάδα είναι συνήθως θάμνος που μπορεί να φτάσει μέχρι τα 3 μέτρα, αλλά στις άλλες χώρες γίνεται δέντρο-ειδικά αυτά που χρησιμοποιούν ως καλλωπιστικό φυτό- που μπορεί να φτάσει και τα 10 μέτρα ύψος.
Όσοι είστε από μεγάλες πόλεις, αν νομίζετε ότι δεν έχετε δει ποτέ κουμαριά, κάνετε μεγάλο λάθος. Έχετε προσέξει κάποια κλαδιά που πωλούνται τα Χριστούγεννα με καρφωμένα στις άκρες των κλαδιών ένα βαμμένο με κόκκινη λαδομπογιά φιρίκι; Αυτά τα κλαριά είναι από κουμαριά.
Πολλαπλασιάζεται με σπόρους που πέφτουν από τους καρπούς της στο έδαφος.
Γι αυτό θα παρατηρήσει κανείς ότι σε σημεία που είναι κουμαριές γύρω από το φυτό υπάρχουν πολλά μικρά φυτά. Για να αναπτυχθεί χρειάζεται ήλιο.
Η κουμαριά (Arbutus unedo) έχει στην κομοστέγη της συγχρόνως άνθη, άγουρους και ώριμους καρπούς (σε πολύ λίγα φυτά ή δέντρα συμβαίνει αυτό).
Ένα εσπεριδοειδές που το κάνει αυτό είναι η πορτοκαλιά, ποικιλία Valencia.

Τα άνθη της είναι συνήθως λευκά και πιο σπάνια κόκκινα, τα οποία κρέμονται σε ταξιανθίες. Μοιάζουν με καμπανούλες, και ανθίζουν δύο φορές το χρόνο (Μάιο και Σεπτέμβριο). Γονιμοποιούνται από μέλισσες και το μέλι της κουμαριάς είναι συνήθως πικρό.

Ο καρπός της είναι σαρκώδης ρόγα –δρυπη-, μεγέθους 1-2 εκατοστά , ο οποίος, πριν ωριμάσει είναι κίτρινος και σιγά σιγά με την ωρίμανση μετατρέπεται σε κατακόκκινο.
Η επιφάνεια του καρπού είναι άγρια-κοκκώδης θα έλεγα- και θα ωριμάσει (φθινόπωρο) στη στιγμή που αρχίζει η ανθοφορία για την επόμενη καρποφορία.
Περιέχουν αρκετή ποσότητα σπόρων στο εσωτερικό τους.

Βασικό: Τρώγονται, αφού ωριμάσουν καλά. (έχει σημασία, θα το εξηγήσω παρακάτω).

Θεωρώ ότι είναι ένα από τα πιο γευστικά φρούτα της φύσης. Αν και οι γνώμες διίστανται για την γεύση των κούμαρων, από αρχαιοτάτων χρόνων.
Άλλοι νομίζουν ότι δεν είναι καν φαγώσιμοι οι καρποί.
Οι αρχαίοι έλληνες δεν τα προτιμούσαν ιδιαίτερα. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ο Ρωμαίος επιστήμονας (φυσικός φιλόσοφος) και ιστορικός, περίφημος κυρίως από το έργο του «Φυσική Ιστορία» (Naturalis Historia) , έδωσε το λατινικό όνομα της κουμαριάς. Το όνομα «unedo» προέρχεται από το λατινικό «unum edo» που σημαίνει «τρώω ένα, μόνο».
Εδώ να πω δυο λόγια για το πότε πρέπει να τρώγονται τα κούμαρα. Δεν πρέπει να καταναλώνονται όταν δεν έχουν ωριμάσει πλήρως. Δηλ. για να καταναλωθεί, θα πρέπει να είναι κατακόκκινος ο καρπός και πολύ μαλακός στην αφή. Ακόμη πρέπει να αποφεύγουμε να τρώμε υπερώριμους καρπούς.
Επειδή το κούμαρο ωπερωριμαζει πολύ γρήγορα, μπορεί να ξινίσει (να γίνει ζύμωση της σάρκας και να σχηματισθεί αλκοόλη) στο δέντρο, χωρίς εξωτερικά να δούμε κάτι ιδιαίτερο. Αν φάμε αρκετούς τέτοιους καρπούς, κινδυνεύουμε σοβαρά από δηλητηρίαση. Αν δεν έχει ωριμάσει πλήρως το κούμαρο, θα πρέπει να αποφεύγουμε να το τρώμε γιατί κατανάλωση αρκετών καρπών μπορεί να προκαλέσει τάση για εμετό και αναγούλα.
Το φυτό μας προειδοποιεί πλήρως για το πότε πρέπει να τρώμε ένα κούμαρο.
Αν δεν έχει ωριμάσει αρκετά είναι αρκετά στυφό και άγευστο, αν δε έχει ωριμάσει πάρα πολύ, έχει άσχημη γεύση.
Αλλά, στην πλήρη ωρίμανση του είναι ένας πολύ εύγεστος και εκλεκτός καρπός.
Και βέβαια , επειδή δεν αντέχει καθόλου μετά τη συγκομιδή , ο καλύτερος τρόπος να τα φάει κάποιος είναι κατευθείαν από το δέντρο.

Είναι η αγαπημένη τροφή των πουλιών, χαρακτηριστικά οι κότσυφες τρελαίνονται να τα τρώνε, (κουμαροφάγα τα αναφέρει ο Αριστοφάνης στους «Όρνιθες») αλλά και του αγριογούρουνου , των αρκούδων κ.α.

Παράλληλα από τα κούμαρα φτιάχνονται , εξαιρετικό τσίπουρο –σε πολλές περιοχές της Ελλάδας στα χρόνια του μεσοπολέμου και νωρίτερα έφτιαχναν και μάλιστα τα τελευταία χρόνια σε πολλές περιοχές αρχίζουν πάλι να το φτιάχνουν ), λικέρ, κονιάκ, (στην Πορτογαλία κάνουν ένα δυνατό κονιάκ με το όνομα medronho) καθώς και γλυκά του κουταλιού ή μαρμελάδα.
Ακόμη η κουμαριά είναι γνωστή για τις φαρμακευτικές της ιδιότητες, (σηπτικές και διουρητικές ).
Ο Iπποκράτης χρησιμοποιούσε τα κούμαρα για την αντιμετώπιση της θρομβοφλεβίτιδας. Πριν από 60 χρόνια απομονώθηκαν από τα κούμαρα οι πρώτες κουμαρίνες, τα σημερινά αντιπηκτικά που δίνονται σε θρομβώσεις.
Τα φύλλα και ο τραχύς φλοιός της κουμαριάς χρησιμοποιούνται ιδιαίτερα στη φαρμακευτική και στη Βαφική.
Η κουμαριά είναι ανθεκτική στη φωτιά και αυτό της δίνει ένα πλεονέκτημα να χρησιμοποιηθεί σε αναπλάσεις εκτάσεων.
Μια αρκούδα και μια κουμαριά, ή καλύτερα ένα madroño (έτσι λένε την κουμαριά στην Ισπανία), είναι το σύμβολο της πόλης της Μαδρίτης.
Εδώ, σε ένα πίνακα του Ιερώνυμος Μπος, λεπτομέρεια από «The Garden of Earthly Delights» (Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων) , το μεσαίο τμήμα ενός τρίπτυχου και απεικονίζει τη δημιουργία της γης και την αμαρτία.
Δεσπόζουσα θέση στα φρούτα έχουν τα κούμαρα και γι’ αυτό ο πίνακας στην Ισπανία είναι γνωστός και ως ο πίνακας με τα κούμαρα. Εκτίθεται στο Museo del Prado στη Μαδρίτη.
Δεξιά απεικονίζεται η κόλαση και αριστερά ο παράδεισος (ο κήπος της Εδέμ) -δεν φαίνονται εδώ-.

http://users.sch.gr/kassetas/zzzzTREES5.htm

Κούμαρο μέλι
κι ο κότσυφας άπληστος
ο κερομύτης

Γιώργης Παυλόπουλος, χαικού.

Η Ελισάβετ, παιδί της Ραψάνης, τις κουμαριές τις ήξερε απέξω και ανακατωτά, εκείνος, όμως, στα χρόνια της αθωότητας τα κόκκινα κούμαρα τα είχε δει και τα είχε δοκιμάσει αλλά δεν είχε ποτέ συναντήσει τα δέντρα. Μαζί τους γνωρίστηκε πολλά χρόνια μετά, σε μια από τις ελάχιστες αναρριχήσεις του στον Όλυμπο, εκεί στα χαμηλά, μαζί με τα πρώτα πουρνάρια και τους κέδρους. Μια ακόμα συνάντηση έγινε και στον Παρνασσό, σε εποχή που τα κούμαρα έκαναν ακόμα πιο εμφανή την παρουσία της . Και οι κουμαριές, μολονότι αειθαλείς, του άρεσαν. Πανάρχαιοι κάτοικοι στα «δικά του» πατρώα εδάφη, παλιάς Ελλάδας και Μικρασίας, οι κουμαριές είναι ντόπια χλωρίδα.

Οι Άγγλοι τη λένε Strawberry Tree, οι Γερμανοί Der Westliche Erdbeerbaum, οι Γάλλοι L’Arbousier

Στη γλώσσα των βιολόγων κυκλοφορεί ως Arbutus unedo

http://kokkini-melissa.blogspot.com/2007/11/blog-post_02.html

Νοέμβριος

Το μήνα αυτό μεγάλη σημασία για τα μελίσσια μας έχει η κουμαριά που τώρα άρχισε ν ανθίζει.

Πολλές ποικιλίες σ όλη την Ελλάδα (αγριοκουμαριά-μαυροκουμαριά-γλυστροκουμαριά κλπ).

Τα άνθη της….….λευκοκιτρινωπά σαν καμπανούλες με το άνοιγμα από κάτω για να μην γεμίζουν βρόχινο νερό δίνουν γύρη και νέκταρ σε μεγάλες ποσότητες μέχρι αργά την άνοιξη.

Το μέλι της κουμαριάς είναι σκουρόχρωμο και με πικρή γεύση και έντονο ξεχωριστό ευχάριστο άρωμα. Βοηθά όμως να γίνουν τα μελίσσια και να βάλουν αρκετά αποθέματα για ξεχειμώνιασμα.

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Όταν ο καιρός συνεχίζεται γλυκός με νοτιάδες τα μελίσσια προλαβαίνουν και σφραγίζουν τα μέλια. Αν ο καιρός κρυώσει απότομα και τα μελίσσια κάνουν τη σφαίρα τότε τα τρυφερά μέλια (νέκταρ) που κουβαλούσαν οι μέλισσες και δεν πρόλαβαν να ωριμάσουν γίνονται επικίνδυνα για τα μελίσσια μας. Αρχίζουν να βράζουν, να ξινίζουν και να φουσκώνουν οι κερήθρες και τότε….¨κλαψτα Χαράλαμπε….¨. Αν συμβεί κάτι τέτοιο τα τελάρα με τα ανώριμα μέλια πρέπει να απομακρύνονται από τα μελίσσια μας.

Καρπός Κουμαριάς: πολύ θρεπτικός απο τον οποίο γίνεται και φοβερό τσίπουρο!!!

Αναρτήθηκε από Θεοδόσης Κατσαρός στις 10:21 μ.μ.

8 σχόλια:

chaniabee !!!! είπε…

δεν ξέρω για το μέλι τις κουμαριάς, αλλά για τα κούμαρα δίνω και τα ρέστα μου !!! συνήθως όταν μαζεύουμε τις ελιές υπάρχουν και κούμαρα και τότε τα τιμάω δεόντως!!

3 Νοεμβρίου 2007 9:31 π.μ.

Νίκος είπε…

Μέλι πολύ κουμαριάς δίνουν οι περιοχές οι δυτικές της Ηπείρου. Είναι και ζεστά και σχεδόν πάντα δίνει.

3 Νοεμβρίου 2007 4:42 μ.μ.

parosbees είπε…

Θεοδώση είσαστε τυχεροί που έχετε τέτοια νεκταροέκριση αυτή την εποχή.Γενικά πάντως πρέπει να ισχύει αυτό με τα ασφράγιστα μέλια και όχι μόνο της κουμαριάς και της ρίκας.Προσπαθώ πάντα τα τελάρα δίπλα στο γόνο να είναι μέλια που έχω απολεπίσει εγώ και με αυτό τον τρόπο λιγοστεύω τις πιθανότητες για μεγαλύτερη υγρασία μέσα στην κυψέλη με ότι αυτό συνεπάγεται.Εννοείται οτι αυτή η δουλιά γίνετε αργότερα (κατα τα μέσα του Δεκέμβρη.

3 Νοεμβρίου 2007 7:13 μ.μ.

Κωστής είπε…

Και τι γίνεται Θοδώση όταν μείνουν ασφράγιστα τα κουμαρόμελα τον Χειμώνα?

Κωστής

4 Νοεμβρίου 2007 12:33 π.μ.

Θεοδόσης Κατσαρός είπε…

Όπως είδες και την απάντηση του Μάρκου «μεγαλύτερη υγρασία μέσα στην κυψέλη με ότι αυτό συνεπάγεται…» καθότι ο μεγαλύτερος εχθρός του μελισσιού είναι η υγρασία και όχι το κρύο. Επίσης ξινισμένα μέλια (σιρόπια) προκαλούν δυσεντερίες. Οι κερήθρες αν εγκαταλειφθούν (δεν επεξεργαστούν τα σιρόπια να ωριμάσουν να γίνουν μέλι) βράζουν όπως βράζουν τα κρασιά φουσκώνουν γίνονται διπλάσιες και μετά μουχλιάζουν. Ποιος θα ήθελε τέτοιες καταστάσεις μέσα το σπίτι του;;;

4 Νοεμβρίου 2007 10:27 π.μ.

Νίκος είπε…

Ξυνίζουν.Η λύση είναι να τους βάλεις τα άδεια τελάρα στη μέση. Τα κουμαρόμελα τα σκεπάζουν και τα καταναλώνουν πρώτα. Αν εκεί που ξεχειμωνιάζουν έχει κουμαριές έτσι να τα δουλεύεις.

5 Νοεμβρίου 2007 4:49 μ.μ.

skyrianbee είπε…

Ευχαριστώ όλους για τις πληροφορίες, κάνω διαχείμαση σε τόπο με πολλές κουμαριές.

5 Νοεμβρίου 2007 7:56 μ.μ.

κωστής είπε…

ΘΟΔΟΣΗ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

6 Νοεμβρίου 2007 11:10 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

//

http://www.iama.gr/ethno/crocus/ptsls.html

ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Αυγού Αργολίδας
Δεκεμβρίου 16, 2010 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού
Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Αυγού Αργολίδας

Η παλαιοτάτη αυτή Ιερά Μονή του Αγίου Δημητρίου , έχει ανοικοδομηθεί σε απότομη πλευρά της οροσειράς των Διδύμων και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το χωριό Δίδυμα της Ερμιονίδας. Σήμερα η Μονή δεν έχει μοναχούς, λειτουργείται μερικές φορές το χρόνο εκτός από την εορτή του (Αγίου Δημητρίου) στις 26 Οκτωβρίου και την εορτή των Αγίων Θεοδώρων το Σάββατο της Α΄ Εβδομάδος των Νηστειών (φυλάσσεται ιερά εικόνα των Αγίων στη μονή) , από τον εφημέριο της ενορίας των Διδύμων και ιερείς των γύρω περιοχών. Η μονή δεν φαίνεται από τον κεντρικό δρόμο που πηγαίνει για τα Δίδυμα. Από τη διασταύρωση που υπάρχει η πινακίδα, η μονή απέχει περίπου 8 χιλιόμετρα. Ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Ύδρας – Σπετσών - Αιγίνης – Ερμιονίδος & Τροιζηνίας.


Το Μοναστήρι του Αυγού, λεπτομέρεια, Ντιάνα Αντωνακάτου
«Βράχια» λένε οι ντόπιοι τη θέση που είναι χτισμένη η Μονή Αυγού. Και ίσως είναι η απρόσιτη αυτή θέση, που έχει κρατήσει την αρχαιότατη Μονή του Αγίου Δημητρίου άγνωστη για τους πολλούς και έχει διαφυλάξει τη μορφή της του 11ου αιώνα. Πάνω από τη χαράδρα του Ράδου (Μπεντενιού), στις βορινές πλαγιές του όρους Αυγού (853 μ.), σε απόκρημνους και θεόρατους βράχους σφηνωμένη, καθηλώνει τη ματιά, καθώς την πρωτοαντικρίζει κανείς μέσα στη σιωπή και στην εγκατάλειψη, να φθείρεται με το βάρος εννιά αιώνων πάνω της.
Ανήκει στις μεσαιωνικές αρχαιότητες του τόπου και βρίσκεται στα χέρια της απλής και ανεύθυνης ευλάβειας των χωριών, που την διαφεντεύουν και την διεκδικούν (Ιρια, Καρνεζαίικα, Δίδυμα) και στην άγνοια των πιστών τους. Ούτε καν «διατηρητέον μνημείον». (Επίσημα άγνωστη, πριν τη δώσει σε μελέτη του το 1935 ο Γ. Σωτηρίου). Ωστόσο έχει αγιογραφίες στους ναούς της, καθώς και στοιχεία αρχιτεκτονικά του 11ου αι. και γενικά η δομή της Μονής Αυγού παραμένει ένα κλασσικό σύνολο μονής των βράχων, που συγκροτήθηκε από μικρότερες και αρχαιότε­ρες σκήτες.
Μια ευχάριστη, ίσως και η πιο ξεκούραστη, διαδρομή, για το Αυγό, είναι μέσα από τα Ίρια Ναυπλίας. Σε μια απόσταση 2 χλμ. από το χωριό Καρνεζαίικα, αρχίζει ένας καρόδρομος κοντά στο ποτάμι, το Ράδο, και οδηγεί προς τη Μονή. Οκτώ χλμ. περίπου απόσταση. Ανά­μεσα σ’ ελιές και περιβόλια, πάντα δίπλα στο ποτάμι, ενώ στα νότια της διαδρομής ογκώνεται η μεγάλη οροσειρά που σχηματίζεται από τα Ίρια: φυσικό όριο της Ναυπλίας με την Ερμιονίδα. Σιγά σιγά το μαλακό τοπίο, που αφήσαμε στην πεδιάδα των Ιρίων, γίνεται αδρό και επιβλητικό με την ορεινή χαραδρωμένη του σύσταση.
Η Μονή ξεχωρίζει από μακριά, μέσα στον ίσκιο του βορινού προσανατολισμού της. Μια ώρα πορεία μας φέρνει κοντά της. Δέκα χλμ. περίπου από την Τραχειά, ένας άλλος δρομος είναι πιο εύχρηστος για τον επισκέπτη, που ταξιδεύ­ει την επαρχιακή οδό Ναύπλιο - Κρανίδι. Αυτός ο δρομάκος ο αγροτικός διακλαδώνεται στα δεξιά πάνω στο οροπέδιο της Μαρίτσας – κοντά στη διασταύρωση για το χωριό Ράδο – και οδηγεί σε κατοικίες κτηνοτρόφων της περιοχής.
Στη διαδρομή του, μια χαριτωμένη χαρούμενη φύση ξεδιπλώνεται ανάμεσα σε εύφορους καλλιεργημένους λοφί­σκους, πάνω από τη χαράδρα του Μπεντενιού. (Είκοσι χιλιόμετρα ο μεγάλος χείμαρρος, που εκβάλλει στα Ίρια, ξεκινάει από το χωριό Μπεντένι – ακατοίκητο πια — μεταφερμένο ανατολικότερα με την ονομασία Μπάφι – χτισμένο στα πόδια της ομώνυμης ακρόπολης. (Το Μπεντένι – τούρκικο φρούριο – περιβάλλεται από πελασγικά τείχη κι’ άγνωστο έμεινε το αρχαίο του όνομα).
Το μονοπάτι, γι’ αυτόν που δεν θα το ακολουθήσει σωστά, γίνεται πολύωρο κι’ επίπονο, καθώς συνεχίζει όλο προς τη δύση. (Γι’ αυτό πρέπει να ζητηθεί κοντά στου Σαράντου του Ανάργυρου το μαντρί). Στο φυσιολάτρη πεζοπόρο, αν βοηθάει μαζί μια ωραία ανοιξιάτικη ήμερα, θ’ αποκαλυφθεί ένα μοναδικό πανόρα­μα. Μια φύση που αλλάζει λίγο λίγο μορφή κι’ από ήμερη και πεδινή, μεταβάλλεται σε άγρια, περήφανη, βουνίσια έξαρση, πάνω από τα χείλη των βράχων της χαράδρας.
[ Σημείωση Βιβλιοθήκης. Ο Τάκης Μαύρος και η Ντιάνα Αντωνακάτου, επισκέφτηκαν την Ιερά Μονή περίπου το 1969 ] .
Κάτω βαθειά μαζί του συμπορεύονται βιαστικά τ’ αφρισμέ­να νερά. Φως διάφανο, αέρας ανάλαφρος και ευωδιαστός, χρώμα πασίχαρο, της άγριας βουνίσιας βλάστησης η άνθηση κι’ ανάμεσα η μορφή των βράχων σε σχήματα εναλλασσόμε­να, ανθρωπομορφικά, ποικίλλουν τις εντυπώσεις και βοη­θούν το σκαρφάλωμα πάνω σε ρουμανιασμένα μονοπάτια, δυσκολοπέραστα για τον ξένο και τον αμάθητο. Στο τέλος σχεδόν της παραστρατημένης πορείας, σ’ ένα αναπάντεχο ξάνοιγμα – οροπέδιο λουλουδιασμένο, καταμεσίς ένα κομ­μάτι βράχου σ’ ανθρώπινο ανάστημα, μ’ ανθρώπινη λαξευ­μένη μορφή, δημιούργημα φυσικό, απολιθωμένη σύσπαση γεωλογική, στερεώνει τα κουρασμένα από την τρίωρη ανά­βαση βήματα: μοιάζει σαν τοποθετημένο σε πάρκο γλυπτό σύγχρονου καλλιτέχνη… (Κοντά στη Μονή Αυγού ένα άλλο εύρημα, ένα μήνυμα χιλιετιών στο πέρασμά μας: ένα απολι­θωμένο κέρατο ελαφιού… Αν σύμφωνα με του Ησίοδου το μέτρημα, υπολογίσουμε ότι η έλαφος ζει χίλια και πλέον χρόνια, το ελάφι εκείνο του Αυγού ήταν ένα μήνυμα από το βάθος τριών ή τεσσάρων χιλιάδων χρόνων, το λιγότερο).


Η Μονή του Αγίου Δημητρίου Αυγού

Σ’ αυτή τη δεύτερη διαδρομή, το Μοναστήρι μένει αθέατο ως το τέλος της, κι’ η αναμονή σκαρφαλώνει κι’ αυτή μαζί με τον επισκέπτη ένα ανέβασμα ανυπομονησίας. Μπορεί να είναι μια τρίτη διαδρομή το μονοπάτι που πήρε το 1935 ο Γ. Σωτηρίου, όπως μας το δίνει η ίδια του η περιγραφή: «Από του γραφικού παρά το Κρανίδιον χωρίου της Αργολίδος Δίδυμοι (κ. Δίδυμα), μετά τρίωρον δύσβατον πορείαν δια μέσου των τραχέων και ανύδρων βουνών του Αυγού, φθάνει τις εις την διαλελυμένην και όλως έρημον σήμερον αρχαιοτάτην Μονήν.. [1]
Το πρώτο σημάδι της Μονής, από όποιο δρόμο και να βρει κανείς, είναι μια μισογκρεμισμένη στέρνα. Κοντά, πάνωθέ της, τα ερείπια ενός χτιρίου, άγνωστης χρήσης – ίσως βοσκών κατοικία. Στον κατηφορικό δρόμο προς τη Μονή, έξω από τον κύριο χώρο και αντίκρυ της, δεύτερο χτίσμα, διώροφο λιθόχτιστο, ακέραιο και νεότερης κατασκευής. Η μακριά πλευρά του προς τη Μονή, με τρία τοξωτά άνισα παράθυρα πάνω, και στο ισόγειο ένα άλλο μικρό άνοιγμα και μια μεγάλη τοξωτή πόρτα. Στη θύρα εισόδου από τη στενή ΒΑ πλευρά και στο ανώφλι της, χαραγμένη σε πωρόλιθο η χρονολογία: 1875. Ξενώνας μοιάζουν τα δυο δωμάτιά του και το ισόγειό του στάβλοι.
Πριν από τον περίβολο της Μονής χτίσματα ερειπωμένα δεξιά και αριστερά μας. Απέναντι ο τοίχος του περίβολου κάθετος στο πέρασμα και στερεωμένος στα βράχια, έχει ένα άνοιγμα, μια μεγάλη θύρα εισόδου – με θυρόφυλλα μέχρι λίγα χρόνια πριν – με κόγχη πάνω από το ανώφλι της. Μέσα το αίθριο (προαύλιο): άνετο, σχηματισμένο από τη γωνία που διαρθρώνει το σύνθετο και περίπλοκο οικοδόμημα της Μονής, στηριγμένο πάνω στην ανάλογη γωνιώδη υποδοχή των βράχων.
Εντυπωσιακή με τη στοιχειωμένη δραματική της όψη φανερώνεται η Μονή. Γκρίζο, ώχρα και κόκκινο σκουριάς το χρώμα της λιθοδομής της, προστατεύεται από τους άγριους ομοιόχρωμους βράχους, με τις κοσμογονικές συσπάσεις τους απολιθωμένες, όπως έμειναν σε κάποια στιγμή πτώσης, χαμένη στην αιωνιότητα των γεωλογικών μεταβολών. Και μοιάζει φωτοστεφανωμένη από το ασημένιο φως της ανατολής, που περιτρέχει τις κορφές ψηλά των βράχων της: οι πλευρές τους, κάθετες, σκοτεινές κατέρχονται ως τα βάθη της χαράδρας -γιγάντιες αρθρώσεις της δημιουργίας. Το σχήμα και οι όγκοι της Μονής καθαρογραμμένοι μέσα στον ίσκιο του βορινού της προσανατολισμού, ένας συγκινητικός χαιρετισμός αιώνων. Προς τη δύση της το μεγαλόπρεπο ξάνοιγμα κατά τα Ίρια, τη θάλασσα και τα αχνογάλαζα βουνά του Ναυπλίου.


Ιερά Μονή Αυγού

Στ’ ανατολικά της αυλής ένα ανυψωμένο επίπεδο, μια πρόσβαση με βαθμίδες, οδηγεί στη μικρή θύρα εισόδου της Μονής. Δεύτερη πόρτα της, στο χαμηλότερο προς Δ επίπεδο, οδηγούσε σε χώρους βοηθητικούς. Μια σκάλα με εννέα σκαλοπάτια ανεβάζει στον πρώτο όροφο, που τον χωρίζει κατά μήκος ένας διάδρομος: τα τέσσερα κελλιά της βόριας πλευράς έχουν διατηρηθεί, της νότιας έχουν ερειπωθεί.
Μια δεύτερη σκάλα με δέκα τρία σκαλοπάτια οδηγεί στο δεύτερο όροφο με τον ίδιο διαχωριστικό διάδρομο, τα τέσσερα κελλιά προς την αυλή και προς το βράχο μερικά ερειπωμένα. Σ’ αυτό τον όροφο σώζεται το καθολικό της Μονής.
(Η επιστημονική περιγραφή του Γ. Σωτηρίου θα βοηθήσει στην αρχαιολογική εξέταση του μνημείου, στην αναγνώριση των αρχιτεκτονικών του στοιχείων. Και η μελέτη τους όπως και τα συμπεράσματά της, στη χρονολογική τοποθέτηση των ναών της Μονής Αυγού, αφού γραπτή μαρτυρία δεν υπάρχει. Θα χρησιμεύσει κατά ένα μεγάλο μέρος και στη δική μας περιγραφή).
Στο τέλος του διαδρόμου λίγα σκαλιά φέρνουν στο δισυπόστατο ναό, που κατέχει μικρό ακανόνιστο τετράγωνο χώρο, ύψους τριών περίπου μέτρων. Ο ναός αυτός αφιερωμένος στον Άγιο Δημήτριο και στην Αγία Θεοδώρα, είναι λαξεμένος κατά τις τρεις πλευρές του μέσα στο βράχο. Μόνον η βόρια και λίγο από τη δυτική είναι χτισμένη έξω το σπήλαιο. Ο χτιστός αυτός τοίχος αποτελεί και την πρόσοψη του ναού και έχει μία μόνον είσοδο, όπως αναφέραμε, στην άκρη του διαδρόμου δεξιά.
Εσωτερικά τα τοιχώματα του βράχου, που στερεώνουν τις άλλες τρεις πλευρές του ναού, ήταν ντυμένα με τοιχοδομία και κονίαμα, και αγιογραφημένα σύγχρονα με το ναό. Όμως μια πυρκαγιά – ίσως όταν εγκαταλείφθηκε η Μονή – κατάστρεψε το ξυλόγλυπτο επίχρυσο τέμπλο (ακόμη το θυμόνταν μισοκαμένο οι γέροντες Διδυμιώτες γύρω στο 1935), μαύρισε τις τοιχογραφίες και έρριξε τα κονιάματα: έτσι φάνηκε και η τοιχοδομία ολόκληρη από πλίνθους καλοκαμωμένους. Τώρα οι τοίχοι είναι σοβαντισμένοι, υπάρχουν μόνο φορητές εικόνες και το τέμπλο είναι από σανίδες.
Από το αρχαίο πρώτο μαρμάρινο τέμπλο, ένα τμήμα (το μισό) θωρακίου με διάκοσμο σταυρό «εκ πλέγματος» και «ακάνθους», που θυμίζει ανάλογα του Όσιου Λουκά, και που το θέμα του σταυρού κάτω από τόξο είναι σύνηθες σ’ όλες τις περιόδους της βυζαντινής τέχνης, χρησιμεύει για σκαλοπάτι στη σκάλα του ναού.
Ο μεγαλύτερος ναός, που κατέχει το εσωτερικό της σπηλιάς, αποτελείται από τετράγωνο χώρο, τον κυρίως ναό, στεγασμένο με μεγάλο βυζαντινό σταυροθόλιο. Οι διασταυ­ρωμένες ακμές του χαμηλώνουν ως το 1,30 μ. από το δάπεδο.
Αυτός ο κυρίως ναός επικοινωνεί με το έξω από τη σπηλιά τμήμα του ναού, μέσα από ένα δίλοβο άνοιγμα, στηριγμένο πάνω σ’ ένα κίονα ιωνικό – μέλος αρχαίου χτιρίου. Στην όψη των τόξων του ανοίγματος, μαυρισμένες τοιχογραφίες – στηθάρια αγίων – βεβαιώνουν ότι ιστορήθηκαν μαζί με το χτίσιμο του ναού.
Το Ιερό Βήμα αυτού του ναού καλύπτεται με ωοειδή θόλο και είναι τρίκογχο κατά τούτη τη διάταξη: το Διακονι­κό δεξιά το αντικαθιστά απλή κόγχη, προς Α στο μέσον η μεγάλη κόγχη και αριστερά η Πρόθεση έχει δικό της διαμέρισμα, σαν μικρό παρεκκλήσι με τοξωτή πυλίδα για είσοδο. Έχει ακόμη δυο κόγχες και στεγάζεται με ημισφαι­ρικό θολίσκο, στηριγμένο σε τέσσερα τρίγωνα πλίνθινα. Τα τόξα στις κόγχες είναι οξυκόρυφα. Ο δεύτερος μικρός ναός της Αγίας Θεοδώρας, προς Β και κοντά στο διάδρομο του δευτέρου ορόφου, είναι χωρι­σμένος σε τρεις τετράγωνους χώρους: το Ιερό του Βήμα, αγιογραφημένο με τοιχογραφίες του 17ου αιώνα, χωρίζεται με χτιστό τέμπλο και στεγάζεται με καμάρα που φέρεται από νότο προς βορά, ενώ ο κυρίως ναός με καμάρα εγκάρσια από ανατολή προς δύση. Ο τρίτος χώρος στεγάζεται με οκτάγωνο τρούλλο. Είναι αυτός που προβάλλει από το όλο οικοδόμημα της Μονής έξω, με οκτώ παράθυρα, τα φωτιστι­κά ανοίγματα του ναού. Με ακόμη ένα κοντά στη σκάλα ανόδου προς Δ.
Έντεκα σκαλιά στην ανατολική γωνία του διαδρόμου φέρνουν πάνω από το δισυπόστατο ναό ένα είδος ταράτσας η σκεπή του γύρω από τον τρούλλο και εμπρός του προς Β υψώνεται η στέγη της καμάρας του μικρού ναού της Αγ. Θεοδώρας, δίρρυτη οξυκόρυφη. Στην πρόσοψη, μια κόγχη με εικόνα του Αγίου Δημητρίου στο κοίλωμά της, και ένα μικρό δίλοβο παράθυρο στο κάτω μέρος. Ανάμεσα κόγχη και παράθυρο μια πλάκα εντοιχισμένη (0,40X0,40) με ανάγλυφο σταυρό. Ο τρούλλος και το τύμπανο της καμάρας είναι σοβαντισμένα: τα μόνα λευκά τμήματα στο συγκρότημα της Μονής.


Τοιχογραφία - Άγιος Πέτρος Ιερομάρτυρας, Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας.

Μια σκάλα λαξεμένη στο βράχο, στο ανατολικό πάλι άκρο του διαδρόμου, οδηγεί σ’ ένα άλλο σπήλαιο χωρισμένο σε δυο τμήματα, αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση Σωτήρος (αργότερα οστεοθήκη). Στο πρώτο τμήμα υπάρχουν δεξιά πάνω στο βράχο τοιχογραφίες: η Παναγία, η Αγία Άννα, η Αγία Κυριακή, ολόσωμες, τέχνης του 11ου αιώνα. Στη ΒΑ γωνία, από το κελλί εισέρχεται κανείς σε άλλο σπήλαιο με «ηχεία», πιθανό παρεκκλήσι κι’ αυτό. Αυτά τα σπήλαια υπήρξαν ασκητήρια, που συγκρότησαν φαίνεται τον 11ο αιώνα τη Μονή.
Οι θόλοι των ναών της Μονής με την πλινθοκατασκευή τους βεβαιώνουν για την ίδρυση των ναών τον 12ο αιώνα. Γιατί μόνο ναοί του 11ου και ίσως μέρους του 12ου αι. έχουν τους θόλους πλινθόκτιστους (Δαφνί). Στην Ελλάδα μετά επικρατούν οι λιθόκτιστοι. Επίσης τα σταυροθόλια και οι θολίσκοι είναι, σαν χρήση, χαρακτηριστική του 11ου αιώνα μόνο στην Ελλάδα. Το τρίκογχο του ιερού απαντά σε ναούς του 11ου αιώνα. Τέλος οι τοιχογραφίες της Μεταμορφώσεως είναι του 11ου αιώνα.



Η Μονή Αυγού φαίνεται να λειτουργούσε κατά το μεσαίω­να. Ο Βενετός μηχανικός Φ. Βαντέϋκ στο Catastico του (1700) αναφέρει ότι η Μονή είχε: 16 καλογήρους και ισαρίθμους υπηρέτες, 127 άλογα, 3000 πρόβατα, 800 γίδια κλπ.
Ο ηγούμενος της Μονής του Αυγού, που πολέμησε στην πολιορκία του Ναυπλίου, [2] σκοτώθηκε στις 10.4.1821 όταν βγήκαν οι Τούρκοι από το κάστρο ξαφνικά και αιφνιδίασαν τους Έλληνες πολιορκητές που γλεντούσαν το Πάσχα τους. [3]
[ Σημείωση Βιβλιοθήκης: Η Μονή θα συμμετάσχει στην ελληνική επανάσταση και οι μοναχοί της θα στρατεύθουν στο πλευρό του Παπαρσένη. Ο Κρανιδιώτης ηγούμενος της Μονής Διονύσιος Βούρ(λ)γαρης θα πολεμήσει στην πολιορκία του Ναυπλίου και ανήμερα το Πάσχα (10 Απριλίου 1821) θα αιχμαλωτισθεί από του Τούρκους και θα κρεμαστεί στο Παλαμήδι. Σε έγγραφο της δημογεροντίας Ναυπλίου (1824), προς το στρατηγό Δημήτριο Τσώκρη, υπογράφει και ο «ηγούμενος του Αυγού Ανανίας», ενώ ένα χρόνο αργότερα (1825) το μοναστήρι θα πυρποληθεί από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Το έτος 1833, στη Μονή κατοικεί ένας μόνο μοναχός και η περιούσια της έχει παραμεληθεί. Τον επόμενο χρόνο με το βασιλικό διάταγμα του Όθωνα η μονή θα διαλυθεί (Πέτρος Σαραντάκης, «Αργολίδα / Οι Εκκλησίες και τα Μοναστήρια της», Εκδόσεις ΟΙΑΤΗΣ, 2007) ].
Δυστυχώς τα αρχεία της Μονής Αυγού καταστράφηκαν μετά τη διάλυσή της, το 1834. Κατά προφορική μαρτυρία του ηγουμένου της Μονής Ζωοδόχου Πηγής Πόρου Μακαρίου, ο τελευταίος μοναχός της Μονής Αυγού πέθανε στο νησάκι Παραπόλα.
Στοιχεία που έχουμε από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους μας δίνουν μιαν εικόνα του Μοναστηριού. Μέσα σε πίνακα το 1833 σημειώνεται ότι έχει: Πατέρες 1, υπηρέτες 3, καλλιεργήσιμη γη στρεμ. 330, ακαλλιέργητη στρ. 1700, αμπελώνες στρ. 40, ελαιόδενδρα 5660, περιβόλια 1, ελαιοτριβείον 1, Μύλους 1,1/2, αιγιδοπρόβατα 300, νομαδικά 43, ζώα φορτηγά 4, Μετόχια 2, χαλκός οκ. 70. Κι’ ενώ έχει ετήσιο εισόδημα δρχ. 5000, έχει ένα χρέος 500 δρχ. [4]
Από την ίδια κατάσταση διαπιστώνουμε ότι: Η οικοδο­μή, περιέχουσα είκοσι δωμάτια, είναι στερεά… Το περιβόλι περιέχει στρέμματα δέκα αλλά όλα χέρσα. Οι αμπελώνες αν καλλιεργηθώσι, αντί 250 μπότζαις, τας οποίας δίδουν σήμερον, μπορούν να δώσουν 2500. Ο δε ελαιών αντί 2000 ημπορεί να δώση 4000. Από εκποιήσεις κτημάτων καταγράφεται το ποσό των 6485 δρχ. και από ενοικιάσεις δρχ. 1160, της διαλυμένης Μονής. [5] Υπάρχουν πολλά έγγραφα γύρω από ενοικιάσεις κτη­μάτων της Μονής, χρέη ενοικιαστών, χρέη μοναχών, διενέξεις μακροχρόνιες κ.ά. [6] Έγγραφα 109, 1834-1842, που αφορούν και παλιότερες υποθέσεις.

Παραδόσεις για τη Μονή

Είναι ο μύθος γνωστός και κοινός γύρω από την επικύρωση του τόπου που διαλέχτηκε για την ίδρυση κάθε μονής. Είναι πάντα τα εργαλεία των μαστόρων που μετατο­πίζονται κάθε βράδι και βρίσκονται το πρωί σ’ άλλο μέρος: αυτό που δεν το διαλέγει η ανθρώπινη, αλλά η θεία βουλή. Το ίδιο έγινε κατά την παράδοση και για τη Μονή Αυγού. Άλλον τόπο είχαν διαλέξει οι ιδρυτές, τούτον που στέριωσε το μοναστήρι προτιμούσαν τα εργαλεία και ο Άγιος Δημήτριος. Για να βεβαιωθούν οι χριστιανοί έρριξαν ένα αυγό πάνω από τα βράχια: αυτό έπεσε στη θέση της Μονής, άθικτο. Γι’ αυτό, λένε, και την ονόμασαν Αυγό.


Το Μοναστήρι του Αυγού

Τον Άγιο Δημήτριο όλα τα χωριά γύρω τον θεωρούν πολύ θαυματουργό και στοργικό, έτοιμο να σκύψει πάνω στις αγροτικές τους αγωνίες. Τον φροντίζουν: έχουν καθα­ρή την εκκλησιά του κι’ αναμμένα τα καντήλια του. Ωστόσο, μας είπαν οι Διδυμιώτες, μεγάλη γιορτή κάνουν της Αγίας Θεοδώρας. Είναι κι’ αυτή θαυματουργή. Στην εικόνα της κολλάνε νομίσματα, βάζοντας στο νου μιαν ευχή. Αν κολλήσει το νόμισμα, η ευχή θα πραγματοποιηθεί… Γιορτάζουν ακόμη στη Μονή Αυγού κάθε Σεπτέμβρη, τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο. Κι’ έρχονται με ταξίματα πολλά από την Ασίνη, το Τολό, το Δρέπανο.

Η ονομασία της

Όσο όμορφη κι’ αν είναι η παράδοση για της πίστης το άθραυστο αυγό, που έδωσε το όνομα στο μοναστήρι, δεν εμποδίζει την αναζήτηση για μια άλλη προέλευση, λιγότερο ρομαντική.
Είναι πιο εύκολο ίσως να αποδοθεί στην ονομασία του όρους Αυγού. Και μπορεί να δόθηκε πολύ αργότερα από την ίδρυση της Μονής. Η ονομασία «Αυγό» απαντιέται συχνά στο Μωριά και βαφτίζει βουνό γυμνό. Στη Βόριο Ήπειρο έλεγαν τη γυμνή κορφή «Βέ» (αυγό). Μάλε αρβανίτικα σημαίνει κορυφή. Μαλεβέ = βουνοκορφή γυμνή (σαν αυγό).
Έτσι έχουμε στην Κυνουρία, τον Πάρνωνα που ακόμα οι ντόπιοι τον ονομάζουν Μαλεβέ η Μαλεβό, όπως και το Μαλεβό στο Αρτεμίσιο. Στη Μάνη το γυμνό χωράφι το έλεγαν «μαλεβό». Η ίδια έννοια στην ελληνική ονομασία αυγό είναι επίσης συχνά δοσμένη. Όπως: το Αυγό = βουνό της Ασίνης Ναυ­πλίας, το Αυγό, λόφος Κορινθίας και το ομώνυμο χωριό κοντά. Ακόμη το γυμνό οξυκόρυφο νησάκι των Κυθήρων, Αυγό. Και το δικό μας όρος Αυγό της Αργολίδας, που ανήκει στην οροσειρά των Διδύμων.
Όση κι’ αν είναι η ευλάβεια των περιοίκων για τη Μονή Αυγού, δεν είναι αρκετή. Ούτε εκείνη η κατάλληλη, που έχει ανάγκη ένα βυζαντινό μνημείο κι’ ο ναός του. Ένας ανάμεσα στους ελάχιστους που έχουμε του 11ου αιώνα ναούς: σε μια περιοχή κοντά, Ίρια και Τραχειά, σημαντική και στην αρχαιότητα και στο μεσαίωνα, σύμφωνα με τα λείψανα αρχαίων κάστρων και μικρών βυζαντινών ναών. Η ωραία Μονή του Αυγού, που μοιραία πηγαίνει στον αφανισμό της, αξίζει μιας ιδιαίτερης φροντίδας αρχαιολογι­κής, τη συντήρηση, σαν πολύτιμο διατηρητέο μνημείο. Και ίσως ανάμεσα σε τόσες ψυχές που αναζητούν τη λύτρωση στη μοναξιά και στην αυτοσυγκέντρωση – ακόμη και στην εποχή μας – μπορούσαν να βρεθούν κάποιοι να χρησιμέψουν κάτοικοι – φὐλακές της.

Ντιάνα Αντωνακάτου – Τάκης Μαύρος
Διατηρήθηκε η ορθογραφία των συγγραφέων.

Πηγή

Ντιάνα Αντωνακάτου – Τάκης Μαύρος, «Ελληνικά Μοναστήρια / Πελοπόννησος», τόμος 1ος, Αθήνα, 1976.

Υποσημειώσεις

[1] Γ. Σωτηρίου, Μονή Αυγού παρά τους Διδύμους της Αργολίδος, «Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος», (1935), σσ. 457-464.
[2] Η Μονή είχε κι΄ άλλον ηγούμενο αγωνιστή, τον Αρχιμανδρίτη Διονύσιο από την Καλλίπολη. Στην κατάληψη του Παλαμηδίου 29.11.1822, πάνω από στη Μπεζεριάν τάπια, έσπασε το πόδι του, μένοντας για πάντα χωλός.
[3] Μιχαήλ Γ. Λαμπρυνίδου, Η Ναυπλία, Αθήναι 1950, σσ. 198-199.
[4] Γ.Α.Κ., Μοναστηριακά – Σύμμικτα, φακ. 213, Κατάστιχος Πίναξ [1833], Ναυπλία 1.
[5] Γ.Α.Κ., Μοναστηριακά – Σύμμικτα, φακ. 213. Πίναξ συναχθέντων χρημάτων, [1835], αύξων αριθμός 2.
[6] Γ.Α.Κ., Μοναστηριακά, φακ. 220, Νομός Αργολίδος και Κορινθίας, Επαρχία Ναυπλίας, Άγιος Δημήτριος Αυγού.

H Μονη Αυγου στην επανασταση του 1821

http://dimitriskamizis.blogspot.com/2009/11/187.html
«Σήμερον τήν 25 Μαρτίου 1821 διορίζομεν γενναίον άρχηγόν τών στρατιωτικών δυνάμεων Αργολίδος (εννοεί όπως φαίνε­ται τήν Έρμιονίδα) τόν Άρσένιον Α. Κρέσταν καί τούς οπαδούς αυτού οπλαρχηγούς, Άναστάσιον Ν. Μονοχάρτζην, Νικόλαον Α. Κρέσταν, Άναγνώστην Κ. Ζέρβαν, ώς εφόρους καί τούς έξης: Ι­ερομόναχο ν Διονύσιον Π. Βούλγαρην, ήγούμενον τής Μονής Αύγοΰ, τον ήγούμενον της Μονής Ζωοδόχου Πηγής Ίωάσαφ Οικο­νόμου ή Τζερεμέν, κατά διαταγή ν ημών νά διοικούν νά διατάσ­σουν τους οπαδούς των υπέρ της κοινής ελευθερίας και σωτηρίας του Ελληνικού Γένους. Έν "Υδρα τή 25 Μαρτίου 1821».
.................................................................
Τό 1822 έξεστράτευσε μαζί μέ τον Νικηταρά στήν Ανατολι­κή Ελλάδα. Τον Ιούνη τοϋ 1822 άπασχολήθηκε στήν πολιορ­κία του Άναπλιού καί έγραψε πρός τόν Υπουργό της Θρησκείας Έπίισκοπο Άδρούσης Ιωσήφ τό πάρα κάτω γράμμα για νά διοριστή ηγούμενος τοΰ Μοναστηρίου του Αύγου, ό Ιερομόναχος Άνανίας. Γιά τόν διορισμό αυτό ήσαν σύμφωνοι καί ο πολύ γέρος ηγούμενος "Ανθιμος του Αύγού, καί όλη ή αδελφότητα, όπως φαί­νεται από γράμμα πρός τόν Άνδρούσης Ιωσήφ της 25 Ιούνη 1822 του ηγουμένου Ανθίμου καί τής αδελφότητας τοΰ Αύγου. Ό Παπα - Αρσένης παρά τό δτι ασχολείται μέ τήν πολιορκία τ' Άναπλιού ενδιαφέρεται καί γιά τήν ευημερία του Μοναστηρίου του Άι. Δημήτρη Αύγού. Τό έγγραφο είναι τό πάρα κάτω: «Τω Πανσεβάστω καί Θεοφρουρήτω Μινίστρω τής Θρη­σκείας κυρίω Ιωσήφ Άνδρούσης, προσκυνητής! Εις "Αργος. Πανσέβαστε. Μετά τάς υίϊκάς μου προσκυνήσεις αναφέρω τή πανσεβάστω μοι Πανιερότητι, δτι δ έπιφέρων τό ταπεινόν μου Πανοσιολογιώτατος κύριος Άνανίας, φιλήσυχος ών, πρό ήμερων μοί έζήτησεν ίνα άπέλθη εις ενα Μοναστήρων τ' Αύγού, σεμνυνόμενον 'έπ' ονόματι του Αγίου Δημητρίου όπου νά μονάση' διό πηγαινάμενος μέ γράμμα του δούλου Σας τόν έδέχθησαν οι εκεί ενα­σχολούμενοι πατέρες μέ τάς άγκάλας άνοικτάς γράφοντες πρός μέ πολλάς ευχαριστίας όπου τούς έπροξένευσα τέτοιον σεβάσμιον άνδρα δια Ήγούμενόν τους. Διό παρακαλώ τήν Σεβασμιότητά Της, νά τόν δεχθήτε, όστις φέρει μεθ' έαυτου καί ενα μοναχόν του αγίου Μοναστηρίου, καί νά τόν θρονιάσετε δια Χειροθεσίας, νά ήγουμενεύση κανονικώς καί ελπίζω διά των Θεοφρουρήτων Σας ευ­χών, νά ευδοκίμηση, νά γίνη καί παράδειγμα πρός τήν συνοδείαν του, εις τό νά εύαρεστήσουν τόν Θεόν. Ταύτα μεν έν τοσούτω καί προσκυνώντας Σας μένω. Τή 26η Ιουνίου 1822. Έκ πολιορκίας Ναυπλίου. Ό ύποκλινής δούλος Σας Αρσένιος Κρέστης».